Oprechte gedrevenheid laat zich niet beteugelen of systematisch onderdrukken. Hoewel Adrian Vandenberg zich jarenlang voor het oog van de buitenwereld als gitarist en componist in de rockbands Whitesnake en Vandenberg manifesteerde, bleef hij ook zijn passie voor schilder- en tekenkunst trouw. Hij werd opgeslokt door intensieve tournees met zijn bands, die hem in alle werelddelen brachten, maar vond toch steeds tijd en gelegenheid om in verloren uren zijn behoefte aan beeldende uitingen te bevredigen. Al bleven de teken- en schildersessies beperkt tot momenten in de marge, de liefde voor beeldende kunst werd nooit volledig overvleugeld door de tijdrovende aandacht voor muziek.

Adrian Vandenberg behoort tot een relatief kleine groep dubbeltalenten. In Nederland wordt die ‘buitencategorie’ vaak argwanend bejegend. De heersende opvatting is dat iemand niet twee talenten tegelijk kan ontplooien. Dat is slechts gedeeltelijk waar. Als geen ander is Vandenberg zich ervan bewust dat artistieke kwaliteiten in het gedrang kunnen komen. Na de voltooiing van zijn opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem (beginjaren ’80) raakte beeldende kunst tijdelijk op de achtergrond als gevolg van een stormachtige carrière in de muziek.

Steeds bleef hij er echter van overtuigd dat uitstel niet tot afstel zou leiden. In 1998 besloot hij definitief voorrang te geven aan beeldende kunst en verder te bouwen aan het oeuvre dat hij in de jaren daarvoor al tijdens ‘gestolen momenten’ bij elkaar had gesprokkeld. Dadendrang is kenmerkend voor de schilderijen en tekeningen van Adrian Vandenberg. Het ligt voor de hand om dynamiek en vaart in zijn werk toe te schrijven aan de gejaagde levensstijl waartoe hij als gevierd gitarist veroordeeld was. Maar de scheppingsdrift staat niet op zichzelf. Behalve artistieke bevlogenheid is ook maatschappelijke betrokkenheid een wezenlijk onderdeel.

De kunstenaar staat met beide benen in de samenleving en drukt die verankering uit in levendige en kleurrijke composities die met schwung op papier of doek zijn gezet. Expressiedrang sluit reflectie niet uit. Naast een doener die directe en impulsieve dialogen aangaat met de materie, is Vandenberg ook een denker die ongeremd maar ook doordacht reageert op omstandigheden. Concrete voorvallen, persoonlijke en universele gevoelens, doorleefde reiservaringen en dierbare herinneringen infiltreren vanzelfsprekend en onontkoombaar in zijn kunst. Meestal gebeurt dat intuïtief. Soms duiken gebeurtenissen pas jaren later op. De tijd die ligt tussen de gegeven feiten en de artistieke verwerking ervan, is niet van invloed op de heftigheid en intensiteit van het scheppingsproces. Uit de met oilsticks gekraste lijnen en de krachtige penseelstreken spreekt zijn onbedwingbare behoefte om zich te uiten. Het is verleidelijk om uit zijn doorleefde beeldtaal en handschrift af te leiden dat Vandenberg bezig is met een inhaalslag.

Hij is gretig; zijn honger naar nieuwe beelden lijkt niet te stillen. Maar ondanks die gretigheid is er geen sprake van overkill of onnodige gejaagdheid. De composities zijn steeds zorgvuldig opgebouwd en de ultieme vrijheidsbeleving loopt nooit uit de rails. De kunstenaar overspeelt zijn hand niet. Op basis van gevoel en ervaring weet hij precies hoe ver hij kan gaan om het maximale rendement te behalen. Een opmerkelijk, steeds terugkerend element in het werk van Adrian Vandenberg is de tweezijdigheid. De wereld is gespleten. Mensen gedragen zich ambivalent. Gedachten springen verschillende kanten op. Niets is zo veranderlijk als situaties, stemmingen, het weer en de mens. Vandenberg wordt geboeid door die gespletenheid. Hij observeert mensen en de omstandigheden waarin ze verkeren. Maar tegelijk neemt hij de afstand in acht die nodig is om observaties effectief om te kunnen zetten in beeldende kunst waarin concrete waarnemingen en gewaarwordingen worden verwerkt zonder dat de kunstenaar de controle over het eindresultaat verliest.

This site is a documentation of anti-Bush sentiment from around the world expressed through graffiti, placards, flyers and other spontaneous, 'guerilla' means. The images are a gallery of visitor donated photos. Anyone is allowed to submit images. Please click the 'submit' button above.

Plaatje is film (duurt even). Tekstlink is interview.
Inmiddels zijn er in Irak 1821 Amerikaanse soldaten gesneuveld en ongeveer 100.000 Irakese burgers. Kosten voor Amerika: 204,6 miljard dollar.

Soldaat Zechariah, 25 jaar, uit Lynnwood, Washington, ging het leger in op zijn eenentwingste. Van maart 2003 tot januari 2004 diende hij in het 173e Airborne Brigade als verpleger. Hij ging het leger in om werkervaring te krijgen, geld voor zijn studie, en een beetje avontuur.


Wat heeft men je verteld over de reden om naar Irak te gaan?

Het enige dat we te horen kregen was dat Saddam massavernietigingswapens verborgen hield, en dat wij die moesten vinden en Saddam verdrijven.

Toen je aan de oorlog deelnam, veranderde die reden bij jou?

Zodra we waren gedropt denk ik. In een paar dagen hadden we alle oliebronnen in Noord-Irak veroverd en onze belangrijkste missie was om die te beschermen. Bush zei dat deze oorlog niet om olie ging, maar ik was daar om de oliebronnen te verdedigen, ondanks de verliezen die we leden. Nog voor wij de Irakezen konden helpen met de watervoorziening en de electriciteit, waren er al speciale teams bezig om de pijpleidingen te repareren. Nu is er nog maar 5 à 6 uur water en electriciteit per dag, terwijl de raffinaderijen alle technici krijgen.

Ik werkte ook in de lokale ziekenhuizen, daar werd de situatie alleen maar slechter. Zelfs standaard uitrustingen als rontgenapparaten werden niet vervangen. Er waren geen catheters en geen naalden. Ze hadden niet eens zeep.

Emancipatie is het streven naar gelijkgerechtigdheid, zelfstandigheid, eerlijker maatschappelijke verhoudingen. Ook wordt wel bedoeld de formele toekenning van gelijke rechten, gelijkstelling voor de wet.

Gedurende een groot deel van de 20e eeuw speelde het verkrijgen van gelijke rechten voor de vrouw ten opzichte van de man (de vrouwenemancipatie) een grote rol in de maatschappij. Ook de emancipatie van homoseksuelen kreeg voor een groot deel haar beslag in de 20e eeuw.

Plaatjes kijken.

The FAQ page of the House of Pizdauswe have a some question-answer page here. You can post your question or just thoughts about pizdaus down this page too.

Q: What is pizdaus? A: Pizdaus is a place where anyone can post his pictures, photos and others rate it. If it's cool it gets to the main page and more people can enjoy it. If it's not it gets burried but you still can post it to your blog or website using the link codes under each image.

Q: I see here my photo but I didn't post it! How this could happen? Would you remove it? A: Just send a removal notice to remove (AT) pizdaus.com and it would be removed. Sometimes people post things and don't know the exact copyrights, we ask not to do this and remove as soon as someone complain.

Q: Would we get registered usernames soon? A: Yep, very soon. We'll have a different voting power value for the registred users. All registred users would have preferred +2 voting power in the beginning. We will have an ability to vote for photos themselves, for comments, for usernames directly etc - all this would affect the voting power of each user. The community would decide what is cool, as always we did this at pizdaus.

If you're talking music videos in 2007, quantity was not an issue. Label-underwritten clips were just the tip of the iceberg. Bands sponsored contests, and dozens of videos would be made for a single song. Fans would make their own pieces, without being asked, just for kicks.

Singers were filmed walking through Paris and riding in a cab and standing on a balcony. Not to mention the army of fans with small portable cameras, preserving surprising show moments and spontaneous performances. So finding the best of these took some serious sifting. And yet, in a way, it was also easy. An interesting video makes itself known.

(PostSecret is an ongoing community art project where people mail in their secrets anonymously on one side of a homemade postcard.)

"Still photographs are the most powerful weapon in the world," AP photojournalist Eddie Adams once wrote. A fitting quote for Adams, because his 1968 photograph of an officer shooting a handcuffed prisoner in the head at point-blank range not only earned him a Pulitzer Prize in 1969, but also went a long way toward souring Americans’ attitudes about the Vietnam War.

For all the image’s political impact, though, the situation wasn’t as black-and-white as it’s rendered. What Adams’ photograph doesn’t reveal is that the man being shot was the captain of a Vietcong "revenge squad" that had executed dozens of unarmed civilians earlier the same day. Regardless, it instantly became an icon of the war’s savagery and made the official pulling the trigger - General Nguyen Ngoc Loan - its iconic villain.

Sadly, the photograph’s legacy would haunt Loan for the rest of his life. Following the war, he was reviled where ever he went. After an Australian VA hospital refused to treat him, he was transferred to the United States, where he was met with a massive (though unsuccessful) campaign to deport him. He eventually settled in Virginia and opened a restaurant but was forced to close it down as soon as his past caught up with him. Vandals scrawled "we know who you are" on his walls, and business dried up.

Adams felt so bad for Loan that he apologized for having taken the photo at all, admitting, "The general killed the Vietcong; I killed the general with my camera."

Half-French, half-Italian, Yan Nascimbene shared his childhood between these two countries. After working as a photographer's assistant in a Paris fashion studio, Nascimbene studied at the School of Visual Arts in New York and at the University of California at Davis. There he met Joan Parazette, an art student as well.


Yan's work has been widely exhibited in the United States, France, Japan, England, Switzerland and Italy. He is the recipient of many awards, including a gold and two silver medals from the Society of Illustrators in New York and the Bologna International Graphic Award which he won three times.

My art currently deals with the phenomenon of “Porn Chic” which is omnipresent in our society. “Porn Chic” evolved in the 90s when the media contributed to the sexualisation of culture. As a result the boundaries between pornography and culture became blurred and permeable and elements of pornography trickled into the mainstream. Because of its popularity, extension and impact, creating awareness of its existence is, in my opinion, of utmost importance.

I aim to create awareness by blowing up “Porn Chic” images from advertisements and painting them in a semi-photorealistic way on large size canvases whilst maintaining the figure's sense of distance and glam aethetics. Subtly created dissonances, such as an elongated limb or a slightly lopsided eye, exaggerate the characters' expressions and stereotypical personalities. This provokes thought processes and urges the viewer to question this everyday glossy explicitness.

For about the last eight years, I've been experiencing a sporadically recurring dream about the end of the world. Animals stampeding and buildings falling into dust around me, I wake up in a panic and with a heavy sense of inevitability.

Although I'm not trying to recreate this dream in my work, I think that like my dream, my paintings reflect my view of the nervous state of affairs the world seems to be in.Inspired by natural and unnatural disasters, personal fiascoes and the never ending stream of bad news coming in from the media, a relentless mob of curious plant-like creatures and other disasters have swarmed over the painted landscapes, threatening the creatures and life within. Like us, the creatures in my work stumble through the best they can; given their circumstances.

Acting out of vulnerability they try to create security but sometimes, like us, end up kicking their own asses. I am fascinated by the resilience of life. Every disaster is followed by rebirth, where we hike up our boots, duct tape our lives back together and try to cobble together a “plan b” out of what remains. My paintings document my love of both the urban landscape, and small twisted creatures.