Een Nederlandse ondernemer financierde een filmdocumentaire over de moord op JFK. Doel van de film is de Amerikaanse Grand Jury bijeen te krijgen om het onderzoek naar de moord te heropenen.
Zo'n anderhalf jaar geleden ontdekte Dankbaar Robert Vernons website over de Kennedy-moord, en snel daarna werd in Amerika het eerste contact gelegd. Vernon is als onafhankelijk onderzoeker van de Kennedy-moord al jaren in de weer, als opvolger van de in 1993 onder mysterieuze omstandigheden overleden privé-detective Joe West. Zowel Vernon als West heeft nooit genoegen genomen met de zogeheten «single bullit theory» aan de hand waarvan de door Kennedy’s opvolger Johnson ingestelde Warren-commissie indertijd kon volhouden dat de aanslag het werk was van één man, te weten Lee Harvey Oswald. Deze officiële theorie wordt overigens door nog slechts tien procent van de Amerikaanse bevolking geloofd, aldus Dankbaar. Oliver Stones film JFK heeft veel bijgedragen aan wijdverbreide scepsis jegens het rapport van de commissie-Warren.
Dankbaar: «Stones film is dan ook niet ver bezijden de waarheid. Alleen kon hij toen nog niet weten hoe de moord precies in zijn werk is gegaan.»
De meest opzienbarende verklaring in de door Dankbaar gefinancierde film is die van James E. Files, een voormalig huurmoordenaar die momenteel een gevangenisstraf uitzit in de Joliet State Penitentiary in Illinois wegens de moord op een politieagent. Files beweert dat hij een van de schutters was op 22 november 1963 in Dallas. Hij zou een kogel in de rechterslaap van de president hebben geschoten met een zogeheten Remington fireball-geweer, en beweert voor deze klus dertigduizend dollar te hebben ontvangen van maffiabaas Sam Giancana uit Chicago. Files zou de moord hebben uitgevoerd samen met maffialid Charles Nicoletti, die net als Giancana ook al is vermoord, zoals vele betrokkenen bij het mysterie van de Kennedy-moord.
«Eigenlijk is het een klein wonder dat Files nog altijd in leven is», zegt Dankbaar. «Er zijn diverse pogingen gedaan om hem te liquideren, ook in de gevangenis waar hij nu verblijft. Maar als getrainde killer heeft hij een soort instinct om te overleven. Nu hij helemaal in de here is, wil hij per se zijn verhaal kwijt voordat het te laat is.»
Op een video laat Dankbaar een deel van de getuigenis van Files aan Robert Vernon zien. Files, inmiddels zestig en getooid met een witte paardenstaart, doet zijn huiveringwekkende relaas in een rumoerige gevangenis. Op uiterst gespannen maar ook zeer gedecideerde wijze vertelt hij hoe hij bij de moord op Kennedy betrokken raakte, en hoe die in zijn werk ging. Hoe hij oorspronkelijk als back-up was ingehuurd bij de aanslag, maar alsnog bevel kreeg om te schieten omdat een van de schutters op het laatst koudwatervrees kreeg. Lee Harvey Oswald zou zeker niet tot de schutters hebben behoord. Volgens Files was Oswald een patsy, in de val gelokt in Dallas om als zondebok te dienen. Dankbaar: «James Files zegt in de film zeker te weten dat Oswald ook niet degene was die in Dallas na de moord op Kennedy een agent doodschoot. Hij zegt de ware dader persoonlijk te kennen, maar weigert vooralsnog diens naam te noemen, omdat deze nog in leven is.»
De mannen die de moord op Kennedy uitvoerden, waren volgens Dankbaar al jaren in de weer met plannen om Fidel Castro te liquideren. Het waren dezelfde mensen die direct betrokken waren bij de mislukte invasie van de Cubaanse Varkensbaai. Toen Fidel Castro de macht greep in Cuba, werden alle Amerikaanse multinationals genationaliseerd, de casino’s gesloten en de maffia eruit geknikkerd. Haas tig werden de koppen bij elkaar gestoken en Nixon en CIA-directeur Allen Dulles kregen de opdracht voor een geheime operatie om Castro weg te werken. De codenaam was Operation 40.
Nixon had zijn Texaanse partners reeds beloofd dat als hij gekozen werd tot president, een invasie van Cuba doorgang zou vinden. Helaas won Kennedy die verkiezing met het kleinst mogelijk verschil. Toch werd in stilte doorgewerkt aan Operation 40 en Kennedy werd zelfs ingelicht, maar niet op alle punten. Zo wist Kennedy bijvoorbeeld niks van de participatie van de organised crime-figuren Sam Giancana uit Chicago, Santo Trafficante uit Florida, Carlos Marcello uit New Orleans en John Roselli uit Las Vegas. Evenmin kon hij bevroeden dat deze heren reeds lang in business waren met de CIA.
Toen hij het ontdekte, was Kennedy zo boos dat hij zwoer de CIA in duizend stukjes te hakken en ze in de wind te versnipperen. Ook werd Kennedy niets verteld over het «secret assassination team» dat Nixon en Dulles hadden gevormd uit Operation 40. De codenaam was ZR-Rifle. Wellicht kon Castro gewoon worden vermoord voordat een invasie nodig zou zijn. En wie weet waarvoor je zo’n team in de toekomst nog zou kunnen inzetten? Derhalve werden een paar dozijn scherpschutters in Mexico opgeleid. Het team bestond vooral uit anti-Castro mannen, maar er zaten ook een paar contractkillers van de maffia tussen, zoals Richard Cain, Luis Posada Carrilles, Rafael Quintero, de broers Rafael en Raul Villaverde, Ignacio en Guillermo Novo Sampol, Eugenio Martinez, Virgilio Gonzalez en Frank Fiorini alias Frank Sturgis.
Ook in het team zat Felix Rodriguez — een Cubaan en gewezen politieman onder dictator Batista, die vooral bekend werd als de moordenaar van Che Guevara in Bolivia in 1967.
In 1988 kwam een memorandum boven water van FBI-directeur J. Edgar Hoover aan het State Department, gedateerd 29 november 1963, een week na de moord op Kennedy. Het memo doet verslag van een meeting op 23 november 1963, de dag na de moord, tussen FBI en CIA, waarin de reactie van de Cubaanse bannelingen op de moord wordt besproken. In het memo staat dat «Mr George Bush van de Central Intelligence Agency» op de hoogte is gebracht.
Dankbaar: «Dat is een vreemde zaak, want George Bush heeft altijd gezegd dat zijn directeurschap van de CIA in 1976 zijn eerste job voor de firma was en ontkende ook maar iets van het Hoover-memo te weten.»
Er was in die tijd inderdaad een andere Bush in de CIA: George William Bush. Deze verklaarde aan journalisten die om opheldering vroegen inderdaad zes maanden voor de CIA te hebben gewerkt. Als jongste bediende mocht hij dossiers uit een kast halen en er weer indoen. Maar ook hij zei niets van het memorandum van Hoover te weten. Een van hen moet liegen. Maar wie? Hopelijk zal die vraag ooit kunnen worden beantwoord.