Het nieuws dat Hot Tuna na ruim twintig jaar weer eens een studioalbum zou uitbrengen, maakte enthousiast. Toch had die emotie twee bijna tegenstrijdige componenten: aan de ene kant was er de positieve nieuwsgier. De band had in de beginjaren tenslotte een aantal prachtige psychedelische bluesrock albums gemaakt, waardoor de vraag “zouden ze het nog altijd kunnen?”opkwam. Aan de andere kant was daar toch ook wel een angst: er lopen natuurlijk genoeg oude rotten rond, die het nog altijd dénken te kunnen, maar die je vervolgens bij het beluisteren het allerliefste een spoedig pensioen toewenst.

Een zucht van opluchting! Ja, gelukkig valt Steady As She Goes in de eerste categorie! Sterker nog, op een aantal momenten overstijgt het de verwachting, heeft de band nog altijd de kwaliteit die het in de topjaren had. En dan hebben we het over zo’n veertig jaar geleden!

Het album opent met Angel Of Darkness, een ijzersterke rocktrack om een album mee te beginnen. Op geen enkele manier krijg je het gevoel hier te maken te hebben met bejaarde muzikanten. Naast een heerlijke solo valt de erg mooie samenzang met Teresa Williams op (die veel vaker te horen is), waarmee goed hoorbaar is dat het gaat om een afsplitsing van Jefferson Airplane. Maar gedateerd? Nee, dat is het absoluut niet.

Vergeleken met het oude werk heeft Steady As She Goes minder klassieke bluesinvloeden en is de muziek ook minder psychedelisch. Toch zijn die geluiden zeker niet helemaal verdwenen. Nummers als Children Of Zion en Mama Let Me Lay It On You roepen echt nog wel herinneringen op aan nummers uit lang vervlogen tijden als Hesitation Blues en True Religion. Dat komt ook door de nog altijd kenmerkende (herkenbare) stem van Jorma Kaukonen en het nog altijd erg goede gitaarspel.