"Perfectly Good Guitar," released in 1993, finds John Hiatt flexing his rock 'n' roll muscles. He can still find a balance with slower, folkier, or bluesy numbers--which are also perfect vehicles for his throaty, nasal vocals--but it's the stomping, harder offerings that really stand out.

The opening track, "Something Wild" gets the album off to an explosive start, complete with Hiatt's cougar-like howls and snarls and his syncopated rhythm guitar. The title track is equally powerful and raw, with an ominous chord progression that reflects the singer's anger toward other artists who disrespect or mistreat his favorite sacred instrument. "Buffalo River Home" is one of those in-between songs that manages to be both rocking and folky at the same time.

"Angel" is terrific, but "Cross My Fingers" might be the album's high point. The song manages to be haunting in spite of its breakneck pace. "Permanent Hurt" is also toe-tapping and catchy, proving Hiatt hasn't lost his knack for insightfulness and wit. As far as the ballads go, "Blue Telescope" is quite memorable, and perfectly placed among the faster numbers. An all-around solid album, and a must for any John Hiatt aficionado.

If you've never owned a Hiatt disc, give the guy a chance.
His clever lyrics and distinctive melodies will surely pull you in.

In 1995 vond een groep Zweden het nodig om zelf een lekkere pot heavy metal te gaan maken. Inspiratiebron was (en is) Iron Maiden en aanverwanten. Er werd hetzelfde jaar nog een demo uitgebracht en het balletje begon te rollen. Nu zij n we toch een goede 16 jaar verder en zijn we inmiddels aanbeland bij het zesde album: Legions Of Bastards.

Onvervalste Heavy Metal met een productie die bijzonder helder klinkt. Zanger Niklas Olsson klinkt weer zoals Wolf hoort te klinken samen met gitaargeluid en drumwerk zoals we die uit de jaren 80 en 90 kennen. Onvervalst en hoogwaardige kwaliteit maar dat mogen we ook verwachten van een band die al zolang meegaat. Nee, Wolf is allang geen coverbandje meer en heeft een eigen sound neergezet die gewaardeerd wordt.

Goed, de nieuwe plaat. De beuk gaat er vanaf Vicious Companions gelijk in. Afsluiter K-141 Kursk laat horen wat deze band in huis heeft. Doordachte riffs en een licht-progressieve song die waardig afsluit. Magisch. Fans vinden dit prachtig, zeker weten. Heavy Metal op zijn top. Er zitten geen verassingen in dit album maar dat zou ook een slechte zet zijn. Een zeer waardige opvolger van voorganger Ravenous dat nóg beter en nóg verfijnder in elkaar zit. Weer een echte Wolf!

ELO werd opgericht in 1971 door Roy Wood, Jeff Lynne en Bev Bevan en kwam voort uit The Move. De band gebruikte instrumenten als de cello en de viool om een meer klassiek geluid te krijgen. Roy Wood verliet de groep kort na het verschijnen van het debuutalbum dat gewoon Electric Light Orchestra heette en dat qua geluid nog erg dicht bij dat van The Move staat. Dit album kwam in de Verenigde Staten per ongeluk uit onder de titel No answer als gevolg van een verwarring met een telefoonbericht. Na het vertrek van Wood werd Lynne het belangrijkste lid van de groep.

In de zomer van 1977 gaat Lynne naar Zwitserland om nummers te schrijven voor een nieuw album. Door het regenachtige weer schiet dat niet op, totdat plotseling de zon doorbreekt. Dit resulteert in het dubbelalbum Out of the blue, dat algemeen wordt beschouwd als het meesterwerk van de groep en tevens ELO's bekendste hit Mr. Blue Sky bevat. Sterk punt van het album is de wijze waarop Lynne met de zang (lead and backing) heeft gewerkt. Als extraatje bij deze dubbelaar was de hoes voorzien van een bouwplaat van het ruimteschip dat op de hoes stond afgebeeld.

Fleetwood Mac is een oorspronkelijk Britse band, opgericht door Peter Green (zang, gitaar en mondharmonica). Oorspronkelijk bestond de band uit Peter Green en Mick Fleetwood (drums), Jeremy Spencer (gitaar) en Bob Brunning (bas). Fleetwood Mac begon als bluesband en heette oorspronkelijk Peter Green´s Fleetwood Mac.

In eerste instantie is John McVie bij de Bluesbreakers gebleven maar heeft in een later stadium Bob Brunning vervangen. Na het vertrek van Peter Green bleef de naam Fleetwood Mac. Mick Fleetwood en John McVie zijn dan ook de constante factor in de groep gebleven. De groep evolueerde in de loop der jaren tot een popgroep met steeds wisselende bezettingen. In Nederland en België zijn ze vooral bekend door hun hits als Go your own way, Dreams, Everywhere en Little lies.

"Rumours" uit 1977, met de hit "Go your own way", had een enorm commercieel succes en wordt als het beste van dit tweede Fleetwood Mac beschouwd. Doordat zowel het echtpaar McVie als het duo Nicks-Buckingham in die tijd relationele problemen hadden en zich middels muziek en teksten afreageerden bevat het album een aantal nummers met een sterke emotionele lading. Ook de opvolger "Tusk" was een groot succes, evenals "Mirage" uit 1982. De leden hielden zich in de volgende jaren vooral bezig met solo-projecten. In 1987 verscheen "Tango in the Night", een album waaraan al vanaf 1985 was gewerkt. Het was een groot commercieel succes maar bleef in artistiek opzicht ver achter bij zijn voorgangers.

Watch out! The unruly dog pack out of Sweden is on the move once again. The release of the band’s forthcoming album “Performocracy” is due on April 15th 2011 and the first single off the album, “Cuts like a knife”, is headed your way in March. Heavy Metal has never been more exciting and the new album promises to be a milestone in rock n’ roll history!

The Poodles was formed in the fall of 2005 and six months later they participated in the Swedish leg of the Eurovision Song Contest, which led to the band’s big breakthrough in their native country. The debut album, “Metal Will Stand Tall”, was released shortly thereafter in Sweden, Japan, and Russia. It climbed to the top of the Swedish charts and the first single, “Night of Passion”, went gold after only three weeks and achieved platinum status in addition to being the most downloaded song for three weeks straight.

For The Poodles’ third album, legendary producer-mixer Mike Fraser (Aerosmith, AC/DC, Led Zeppelin, Whitesnake) was hired to take on mixing duties. Mats Valentin, a highly gifted Swedish producer and songwriter produced what was to become “Clash of the Elements”.

Carrie Marie Underwood is een Amerikaanse countrymuziekzangeres die het vierde seizoen van American Idol won. Ze werd genomineerd voor een Grammy Award. Haar debuutalbum, Some Hearts, werd gecertificeerd als drievoudig platina, en is het snelst verkopende country-album sinds de introductie van de Nielsen SoundScan in 1991. Underwood is de eerste winnaar van het programma die prijzen kreeg bij de grote prijzenshows, American Music Award, Billboard Music Award en Grammy Award. Some Hearts heeft vijf nummer-1 hits opgeleverd in de Verenigde Staten en Canada waaronder Inside Your Heaven, Jesus, Take the Wheel en Before He Cheats. Haar tweede album, Carnival Ride, dat werd uitgebracht op 23 oktober 2007, leverde al een top 20 hit, So Small. Nou zo te horen is het allemaal retegoed en het CDtje is ook leuk.

Maar................. De keerzijde lees ik ook ergens in een review : alsof dit nog niet erg genoeg was, luisterde ik vervolgens naar 'Some hearts', het debuut van American Idol 2005-winnares Carrie Underwood. Ze werd binnengehaald als de eerste 'Idol' met een voorliefde voor country, en verovert nu Amerika met haar zoutloze countrypop. Niet alles is even slecht (het titelnummer is bijvoorbeeld best aardig), maar tjonge, het is allemaal zo slaapverwekkend voorspelbaar - alsof producers Mark Bright en Dann Huff een kleurplaat uit de kast hebben getrokken, waarna Underwood alles keurig binnen de lijntjes moest inkleuren. Als je Shania Twain of Faith Hill nog te heftig vindt, ben je bij Carrie Underwood aan het juiste adres.

Als de ene gitaar riff na de andere de speakers uitschalt, er maar één nummer opstaat die rond de 40 minuten klokt en als The Atomic Bitchwax op de CD hoes staat dan weet de kenner voldoende. Psychedelische, gitaar riff georiënteerde rock met een progressief randje. Geen zang, alleen knallende, vlammende en furieuze muziek.

Daar waar een act als Karma To Burn bijvoorbeeld eerder leunt op een zware, wat tragere gitaar riff klinkt The Atomic Bitchwax furieuzer en (over het algemeen) sneller. Daardoor is het totaal geluid een stuk minder zwaar, maar wel minimaal net zo indrukwekkend. Zo’n vijftig gitaar riffs weten te brengen in één nummer zonder dat het begint te vervelen is namelijk een klasse die niet iedere band gegeven is. Voorbeeldje hieronder duurt slechts 42 minuten. Een korte clip van 9 minuten staat op U-tube.

Two Cow Garage, are proud to announce their 5th album and follow up to the incredible album, “Speaking In Cursive”. The album, “Sweet Saint Me” picks up where “Speaking In Cursive” left off but the album is a lot more focused and the songwriting could not be better.

The album mixes rockers and acoustic tracks alike and hits home the fact that Two Cow Garage are becoming one of the greatest albeit underrated rock bands in America. Sure, I am biased, but if you have been following the guys since the beginning, you have most certainly noticed that the band has slowly forged their own sound (out of their alt-country humble beginnings) and have put together one of the most thunderous live sets you will ever see.

The 13 track album boasts the strongest collection of songs Two Cow Garage have put together.The album was produced by Matt Smith and Two Cow Garage. The album was mixed and mastered by Stephen Egerton at Armstrong Recording in Tulsa, Oklahoma. Album art was designed by Geoff Allen (Funisok).

For the past few years Transit have been at the brink of of perfectly blending the midwest emo they grew up on with the modern pop punk sound of their contemporaries.

With their sophomore full length, that idea has become fully realized. "Keep This To Yourself" is 14 blasts of fast, emotive, technical pop-punk, cohesively strung together so well its hard to believe Transit hasn't been releasing music since the early part of the 2000's.

From the frantic speed of opener "Dear Anyone" to the acoustic sing along of the last track "Love____" one thing is clear; Transit have fully surpassed all expectations of what five young kids from Massachusetts are capable of creating. "Keep This to Yourself" is a letter to anyone willing to listen, and when you do, the hopeful words and carefully coordinated music will stay with you for years to come.

Dubbelpost ! De Foo Fighters brengen twee CD´s tegelijk uit.

Net een week na de release van het nieuwe Foo Fighters album ‘Wasting Light’ brengen Dave Grohl, Taylor Hawkins, Nate Mendell, Chris Shifflet en Pat Smear een exclusieve LP uit met hierop klassieke covers in een nieuwe Foo Fighters versie. Deze exclusieve release, ‘Medium Rare', is alleen op vinyl verkrijgbaar op 16 april bij de aangesloten popspeciaal zaken.

‘Medium Rare’ is een absolute must have voor de echte Foo Fighters fan en zij zullen dan ook verrast worden door covers van o.a. ‘Band On The Run’ (Paul McCartney & Wings), ‘Have A Cigar’ (Pink Floyd), ‘Down In The Park’ (Gary Numan) en Mose Allison’s (in de versie van The Who) ‘Young Man Blues’. ‘Medium Rare’ is de eerste en enige release die al deze bijzondere covers, opgenomen door de Foo Fighters, bundelen. "I'm proud to be a part of Record Store Day. I grew up discovering music that changed my life in record stores like Fingerprints and will always do everything I can to keep that experience alive for generations to come,” aldus frontman Dave Grohl.

“It’s all coming ‘round”, zingt Dave Grohl in het refrein van Brigde Burning, het openingsnummer op Wasting Light. Op dit zevende album van Foo Fighters schakelt de band continu tussen heden en verleden, maar altijd met een open vizier naar de toekomst.

Zo markeert Wasting Light de terugkeer van gitarist Pat Smear en zijn Smear-ige gitaargeluid. Tevens is het voor het eerst sinds Nirvana’s Nevermind dat Grohl weer samenwerkt met producer Butch Vig. Eveneens zeldzaam is de gastrol van voormalig Nirvana-bassist Krist Novoselic op I Should Have Known, dat gaat over Kurt Cobain. Gedurende het gehele album blijft Foo Fighters berusten in zijn reeds beproefde concept: stevige rock met aanstekelijke (arena)refreinen.

De band schuwt het niet om voorbeeldbands aan te halen, zoals bijvoorbeeld The Knack op Dear Rosemary. De productie van Butch Vig staat Foo Fighters echter de ruimte toe om her en der in de arrangementen wat accenten te leggen. Daardoor is Wasting Light niet een logge, vaste massa van puntige gitaarriffs, denderende drums, pompende baslijnen. Analoog Los van enkele – voor de band – ongebruikelijke productionele en technische aspecten (de volledige plaat is analoog opgenomen en gemixt) blijft Foo Fighters gewoon Foo Fighters.

Invloeden van bevriende bands en nevenprojecten worden buiten de deur gehouden. Alle nummers op Wasting Light zijn gericht op een breed publiek, zelfs het heerlijk agressieve White Limo. De bandleden van Foo Fighters omarmen hun verleden, al zullen sommige wonden nooit helemaal helen. “I cannot forgive you yet”, brult Grohl op I Should Have Known.

Aanrader, allemaal oudjes, prachtig gedaan.

The band formed at secondary school in 1976 when the members were teenagers with limited musical proficiency. Within four years, they signed to Island Records and released their debut album. By the mid-1980s, they had become a top international act.

They were more successful as a live act than they were at selling records, until their 1987 album The Joshua Tree, which, according to Rolling Stone, elevated the band's stature "from heroes to superstars".[3] Their 1991 album Achtung Baby and the accompanying Zoo TV Tour were a musical and thematic reinvention for the band.

Reacting to their own sense of musical stagnation and a late-1980s critical backlash, U2 incorporated dance music and alternative rock into their sound and performances, replacing their earnest image with a more ironic tone. Similar experimentation continued for the remainder of the 1990s. Since 2000, U2 have pursued a more conventional sound, while maintaining influences from their previous musical explorations.

Smoking Popes first burst onto the scene in 1991 and released several albums on various local labels. They signed to Capitol Records in 1995 and re-released Born to Quit¸ one of Smoking Popes landmark albums, to an even larger fan base gained by touring with bands like Jawbreaker and Jimmy Eat World. Praise from SPIN, Alternative Press, Rolling Stone and Billboard arrived with the re-release and later that year, “Need You Around” was also featured in the hit movie Clueless. Musical icon Morrissey raved: “Did you ever hear Born to Quit? It’s by the Smoking Popes. I thought that album was extraordinary, the most lovable thing I’d heard in years”.

In 1997, the Smoking Popes released Destination Failure. The album challenged the idea of what a pop punk band could do, with lyrics that told tales of love and longing with heartbreaking details. To the shock of many, Smoking Popes decided to throw in the towel in 1998. In 2005, rumors started flying that the band would perform again. Their sold out reunion show at Chicago’s Metro on November 11th sparked a resurgence of Smoking Popes fans, leaving the crowd yearning for new material. The band was re-energized and reformed for good, releasing Stay Down in 2008 and in 2010, Its Been a Long Day, a compilation of songs released on rare vinyl singles.

Lekker voorbeeld hier.

Hermanus Brood werd geboren op 5 november 1946 in Zwolle en begon op 17-jarige leeftijd met zijn muziekcarrière, na een afgebroken studie aan de Arnhemse kunstacademie. Als toetsenist bij de Arnhemse band The Moans toerde Brood intensief in het Duitse nachtclubcircuit, waar de basis werd gelegd voor zijn excessieve drank- en drugsgebruik. Eind jaren zestig maakte Brood deel uit van de legendarische Drentse bluesband Cuby + Blizzards.

Eind jaren zeventig startte Brood een uitermate succesvolle solocarrière. Broods manische levensstijl mondde uit in de inmiddels tot Nederpop-klassiekers uitgeroepen albums Street en Shpritsz. Een poging om in Amerika succes te boeken, mislukte jammerlijk en luidde de neergang in van Broods muzikale prestaties. In de jaren tachtig en negentig manifesteerde Brood zich vooral als beeldend artiest. Zijn tekeningen, zeefdrukken en action paintings vonden gretig aftrek bij een breed publiek. Brood werkte graag mee aan de opbouw van zijn imago als onverbeterlijke 'zoon van alle moeders' en schroomde niet via de roddelpers en tv-optredens van zijn privé-leven een publieke zaak te maken.

Door Broods onverminderd hoge drank- en drugsgebruik werd zijn fysieke conditie dermate zorgwekkend, dat gevreesd werd voor zijn leven. In zijn laatste levensjaar verscheen het tweede deel van Broods biografie van zijn vriend Bart Chabot, veelbetekenend getiteld Broodje Halfom. Brood zelf verraste zijn luisteraars met een uitstekend laatste album Ciao Monkey, waarop hij al zinspeelt op het einde van zijn leven. Op 11 juli 2001 besloot Brood dat zijn lichaam 'op' was en zijn levenslust was verdwenen. Hij beëindigde zijn leven met een sprong van het dak van het Amsterdamse Hilton-hotel. Een rock 'n' roll legende is niet meer onder ons, maar hij laat zijn sporen na in de vorm van een gevarieerd en uitgebreid oeuvre en een rijk gedocumenteerde levensloop.

Onder het plaatje een leuke "The best of Herman"

Mooie reportage hier, Verder heb ik niets meegemaakt, (nieuw venster).

Afgezien van de drummer is deze bezetting van Uriah Heep inmiddels 25 jaar bij elkaar. Toch is dit Into The Wild pas het zesde studio-album van deze bezetting, als je de klassiekers-in-een-nieuw-jasje-plaat Celebration niet meetelt. Dat is voornamelijk het gevolg van de magere jaren die Uriah Heep kende. Wie de heren sindsdien aan het werk gezien heeft, weet dat er alweer een hele tijd een stijgende lijn te zien is, die vooral tot uiting kwam in uitstekende festivaloptredens.

Met veel lol rijgen ze strak gespeelde sets van bijna louter klassiekers aaneen. Op het nieuwe album hebben ze de pret van het podium ook in de studio vast weten te leggen. Het album begint met "Nail On The Head", "I Can See You" en het titelnummer met drie uptempo kneiters van rocksongs. De productie is wederom van Mike Paxman, die niet geprobeerd heeft het typische Uriah Heepgeluid te veranderen. De riffs worden op de voet gevolgd door het lekker aanwezige toetsengeluid, de koortjes zijn niet vergeten en de ritmetandem legt een stevige bluesy basis.

Zanger Bernie Shaw klinkt als altijd en lijkt weinig te hoeven inleveren bij Vadertje Tijd. Tja, wat moet ik ervan zeggen? Niet alle songs zijn even goed als de eerste drie, maar Into The Wild is een puik album geworden, van een band die gerijpt en wel vasthoudt aan de stijl die hen groot gemaakt heeft. Zolang ze het hoorbaar zo leuk vinden als op dit album, is daar ook niets mis mee. Dinosaurussen? Krokodillen! Die hebben immers alle tegenslagen overwonnen zonder aan scherpte en respect te hebben ingeleverd, net zoals Uriah Heep. Chapeau!

FF geen muziek maar heel wat anders. Dit is zo leuk ! Mijn zoon wil niet op de foto ermee maar hij komt zeker in aanmerking.

You might things that beards from below have been laying low lately. But hardly the case, oh my! Beards are still popping up all over the place and sure enough they have a below. The gentlemen from beardsfrombelow.org have been busy too – rallying to make our way to the 2011 World Beard and Mustache Championships. It’s going to be a great Nordic adventure – finally will will be able to bring this terrible injustice to the worlds attention. Beards from below have been the neglected side of the beard for long enough! You can help us get to the WBMC with some cash in exchange for merch. Sweet crummy merch.

Van onderen dus !

Het was niet zo dat ik van mijn stoel viel van verbazing, maar het verraste me wel dat The Killers erin slaagden om Paradiso in slechts een kwartier uit te verkopen. Dat is voor mijn gevoel meer iets voor Grote Namen, en met alle respect, daar reken ik The Killers toch nog echt niet toe. Zo wereldschokkend briljant was hun eerste cd Hot Fuss toch niet? Of vergis ik me nu? En de nieuwe cd Sam's Town konden die enthousiaste kaartjeskopers net zo min gehoord hebben. Ik gok (maar eigenlijk lijkt het me stug) dat de drie concerten die The Killers deden in het voorprogramma van U2 in de Amsterdam Arena de oorzaak zijn van de rush op kaartjes. Anders zou ik het ook niet weten.

Met U2 is gelijk de naam genoemd die een enorme stempel heeft gedrukt op de nieuwe cd Sam's Town. Maar er is ook een groot verschil en dat ligt in hun herkomst. U2 komt uit Dublin en The Killers uit Las Vegas. En dat is de stad van het grote nep: Nep-Eifeltorens, nep-Pyramides en straks zelfs het steen voor steen verplaatste CBGB's. Een stad die imponeert, je opzuigt en overweldigt, maar tegelijkertijd is het er een die bevreemdend en afstandelijk is. Wie er geweest is zal dit gelijk beamen. Wat dat betreft past de sound van Killers naadloos bij een dag (nou ja eigenlijk vooral een nacht) in die snikhete stad.

Bij Sam's Town heb ik zo'n zelfde beklemmend gevoel. Het schreeuwt om aandacht. Om die te krijgen verleiden ze je met een sound die je kent van U2 (ze hebben slim producer Flood gestrikt voor de opnames), Bruce Springsteen (luister alleen al eens naar "This River is Wild") en, misschien een beetje vreemd, ik moet ook veelvuldig aan Bob Geldof's Boomtown Rats denken. Ze geven er hun eigen draai aan, maar meer dan eens denk ik: 'Is het nu nep of echt wat me hier voorgeschoteld wordt?' Intens is het in ieder geval wel. En stiekem baal ik dat ik geen kaartje heb.

In september 2010 meldden de punkrockers van Rise Against dat de opnames voor de opvolger van Appeal To Reason uit 2008 in de maak was. Een halfjaar later is het zover, op 11 maart ligt het zesde studio album in de winkels: Endgame.

De meesten kennen Rise Against van hits als Swing Life Away, Ready To Fall en Re-Education (Through Labor). Niet verwonderlijk, want sinds de doorbraak van de band in 2004, met het album Siren Song Of The Counter Culture, kreeg Rise Against de aandacht waarvoor het de voorgaande jaren hard gewerkt had.

Je zou het misschien niet zeggen, maar Rise Against bestaat al een slordige twaalf jaar en is opgebouwd uit de punkrock fundamenten van 88 Fingers Louie en Baxter. De wortels van het vijftal uit Chicago liggen diep verweven in de punkrock, waarbij de essentie van de band samengevat kan worden in de twee eerste albums The Unraveling en Revolutions Per Minute.

In krap 46 minuten werkt Rise Against zich door twaalf catchy, toegankelijke en bovenal erg herkenbare nummers heen. De lijn van melodieuze punkrock wordt voortgezet op Endgame, waarvan de eerste single Help Is On The Way misschien wel de beste illustratie is. Na drie kwartier Endgame kan er niet anders geconcludeerd worden dan dat het een gevarieerd album is geworden. Voor de nieuwe Rise Against liefhebbers zal het album een prima toevoeging zijn aan de collectie. Degenen die de band al kennen uit de beginjaren, zullen toch een stukje tempo en rauwheid missen.

Let op: dit is een juweeltje !

De tijdmachine blijkt te bestaan. Het bewijs? Luister naar de nieuwe supergroep Black Country Communion, met zanger/bassist Glenn Hughes (ex-Deep Purple), supergitarist Joe Bonamassa, Jason Bonham (zoon van Led Zeppelin drummer John) en toetsenist Derek Sherinian (Dream Theatre).

Dergelijke line-ups zijn vaak een garantie op een flop, in dit geval echter staat het als een huis uit zeg 1973. Heerlijk, de laatste dertig jaar hebben qua muziek helemaal niet bestaan! Pak de haarborstel om mee te brullen en de bezemsteel om de luchtgitaar te doen vlammen.

Black Country Communion the new band featuring Joe Bonamassa, Jason Bonham, Glenn Hughes and Derek Sherinian today confirmed the release date and track listing for their highly anticipated debut album “Black Country”.

The album will be released by Mascot Records in the UK and the rest of Europe on Monday September 20th, followed by a North American release through J&R Adventures on Tuesday September 21st. All songs are sung by Glenn Hughes, with the exception of Song Of Yesterday and The Revolution In Me which are both sung by Joe Bonamassa. Hughes and Bonamassa share lead vocals on the songs Sista Jane and Too Late For The Sun. Also included on the album is a new version of Medusa, the classic rock song that Hughes originally recorded with his first band Trapeze.

Als The Open Road een film zou zijn, dan zou het ongetwijfeld een roadmovie zijn met John Hiatt als hoofdrolspeler. Wat betreft lijkt dit werk als twee druppels water op het script van About Schmidt uit 2002, waarin acteur Jack Nicholson een man op leeftijd speelt die terugkijkt op zijn leven.

Er is natuurlijk tal van dit soort melodramatische speelfilms denkbaar met niet zelden een desolaat landschap als decor, bestaande uit verlaten snelwegen en uitgestorven plattelandsdorpjes.

Al in de openingstune en het titelnummer van de cd zie je zo het beeld voor je: de zanger die uit het raam hangt van een aftandse Buick en zijn aarde-bestaan aan het overpeinzen is. Haitt klinkt als zojuist ontsnapte boef als hij in 'The Open Road' zingt: "Don't care to be caught now, dead or alive."

De zanger heeft ondertussen een status en leeftijd bereikt waarmee hij nauwelijks nog iets hoeft te bewijzen. Op dit kwaliteits-album werkt hij met een klein, maar hecht gezelschap muzikanten. Je hoort dat iedereen lekker in zijn vel zit. Melodieën en songteksten vallen op de juiste plek. Het gaat Hiatt duidelijk voor de wind.

Halestorm unleashes a turbulent torrent of infectious hard rock on their self-titled Atlantic debut. The band-guitarist Joe Hottinger, bassist Josh Smith, drummer Arejay Hale and singer/guitarist Lzzy Hale-churn out uncompromising rock n' roll anthems.

Drawing from an arsenal of songs that she's penned since she was 13, Lzzy examines love and life on the edge. Lzzy and her brother Arejay formed Halestorm in 1998 while in middle school. They immediately began playing local shows and garnered a following across Pennsylvania.

Some reviewers say that Halestorm is generic and maybe it is in a way but it's still a rockin album. The problem these days is that there are so many bands that sound very similar which all started when Pearl Jam came out.

I mean back in the days, the bands may have all been rock bands but they were all different from each other and was easy to tell who was who. In other words Van Halen didn't sound like the Sorpions and they didn't sound like Aerosmith and they didn't sound like AC/DC. You get the idea. That said I liked this album and I think some of the reviewers are under estimating Lizzy Hales voice.

I found it very pleasing and soulful. It reminds me of Annie Lennox doing metal. She has a very strong voice and I think is very attractive. In some videos she tries a bit too hard to look sexy and be a hard rocker at the same time. All in all, I think they are a good rockin band and if they stay together they should mature and the song writing get better. Do you remember the first song you wrote? I rest my case. So Halestorm, good band and definately worth a listen!

Het nieuws dat Hot Tuna na ruim twintig jaar weer eens een studioalbum zou uitbrengen, maakte enthousiast. Toch had die emotie twee bijna tegenstrijdige componenten: aan de ene kant was er de positieve nieuwsgier. De band had in de beginjaren tenslotte een aantal prachtige psychedelische bluesrock albums gemaakt, waardoor de vraag “zouden ze het nog altijd kunnen?”opkwam. Aan de andere kant was daar toch ook wel een angst: er lopen natuurlijk genoeg oude rotten rond, die het nog altijd dénken te kunnen, maar die je vervolgens bij het beluisteren het allerliefste een spoedig pensioen toewenst.

Een zucht van opluchting! Ja, gelukkig valt Steady As She Goes in de eerste categorie! Sterker nog, op een aantal momenten overstijgt het de verwachting, heeft de band nog altijd de kwaliteit die het in de topjaren had. En dan hebben we het over zo’n veertig jaar geleden!

Het album opent met Angel Of Darkness, een ijzersterke rocktrack om een album mee te beginnen. Op geen enkele manier krijg je het gevoel hier te maken te hebben met bejaarde muzikanten. Naast een heerlijke solo valt de erg mooie samenzang met Teresa Williams op (die veel vaker te horen is), waarmee goed hoorbaar is dat het gaat om een afsplitsing van Jefferson Airplane. Maar gedateerd? Nee, dat is het absoluut niet.

Vergeleken met het oude werk heeft Steady As She Goes minder klassieke bluesinvloeden en is de muziek ook minder psychedelisch. Toch zijn die geluiden zeker niet helemaal verdwenen. Nummers als Children Of Zion en Mama Let Me Lay It On You roepen echt nog wel herinneringen op aan nummers uit lang vervlogen tijden als Hesitation Blues en True Religion. Dat komt ook door de nog altijd kenmerkende (herkenbare) stem van Jorma Kaukonen en het nog altijd erg goede gitaarspel.

The Band of Beards provides fellowship for the bearded while creating a world of hope for the beardless. They've stumbled upon a new genre of music deemed Rhythm and Beards. Their musical style blends clever lyrics and strikingly memorable melodies with the whiskers on their faces. The Band of Beards will make love to your ears while the sight of their fully grown beards gently soothes your soul. Beards have made them the men they are today and will continue to influence their world-wide takeover for all of eternity. You want to be like them? Grow a beard! Greetings bearded ones!

I am the Light of The Beard. My beard speaks the holy word and all that I say is the truth. I have been in this world since the beginning of time. I bring to you the meaning of life and all I ask of you, is to follow my teachings. You see, beards were once a sign of power and prosperity. Wearing your beard proudly was a way of life. Women would lust over a man with a beard and the bigger the beard, the more she would lust. Crowds would part as a bearded man made his way through town. A man with a beard was thought to be smarter than a beardless man. Who do you think invented the wheel, a man with a beard, that's who.

Who abolished slavery you ask, another man with a beard. Beards are more than just hair on your face. They're ideas, inventors, leaders and lovers. A blind man once came to me. He held out his hands and felt the hair upon my face and he spoke to me. He said, "this is good." Indeed, a beard is good. I challenge you to follow the faith and grow a beard. In today's world, these ideas and thoughts are shunned and laughed at. We must change society's evil way of thinking. We must grow as one and unite the masses. For this world will be forever doomed if they don't see...The Light of The Beard.

Website is ook preview, begint vanzelf. Ja, dit gaat over baarden.

Jill King doesn’t just sing a song, she inhabits it, pouring her heart and soul into every note. On her new album, RAIN ON FIRE (Foundher Records; April 6, 2010), King pushes the limits with inspired performances that leave an indelible impression, even after a single listen. She moans the blues with a wrenching growl, screams like an unruly woman on a late-night bender, sighs like a lover whispering an early-morning lullaby and belts out rockers with the ferocity of a revival tent preacher. “I grew up in a small Southern town with black and white, right and wrong, and heaven and hell always clashing,” King says. “My desire to reconcile those experiences is what ties the songs on RAIN ON FIRE together.”

RAIN ON FIRE covers a lot of ground, drawing from the deep Southern well of blues, rock, pop, country, jazz, R&B and folk. King deftly puts them together to create her own easily identifiable but hard to define style. “When I started working on this album, songs came flowing out of me,” King says. “I wrote constantly for six months, almost as if I were channeling [the songs]. I listened to what was coming from my heart and let the music take me where it wanted me to go.”

To realize her musical vision, King worked with Australian producer and guitarist Michael Flanders (Garrison Star, Kane Harrison, Bobkatz). “The second I saw Michael play, I knew he would get the sounds I was hearing in my head onto the album,” King says. “When we met, we hit it off and it’s been fantastic. Mike has a thick Aussie accent and I have a thick Southern accent, but we understand each other musically. We have a lot of the same ideas and called on each other to make the music as good as it could be.”

Preview hier. Duurt even maar is wel leuk !

Georgia-born country star Jason Aldean may never do another song as weird as "Dirt Road Anthem," the redneck rap song that is the high point of his fourth disc, "My Kinda Party."

A cover of a track popularized by country singer-rapper Colt Ford, it's a standard-issue ode to George Jones and back roads, beer and biscuits made deliriously novel by Aldean's delivery, which falls somewhere in between beatnik spoken word and Kid Rock.

A rock-and-roll-influenced hat act with blue-collar inclinations, Aldean must have figured that one boundary-stretching moment was enough, because the rest of "Party" is likable but Nashville boilerplate. Every other track will sound familiar, even if it's the first time you've heard it. There are manly love songs (like the mid-tempo "Heartache That Don't Stop Hurting," stopped from being a full-fledge weeper only by Aldean's limited range).

There's a superstar duet (the great and gooey Kelly Clarkson collaboration "Don't You Wanna Stay," which sounds like Bryan Adams teaming with Heart in 1984 for a contribution to some alternate universe "Footloose" soundtrack. It's that good).

There are Toby Keith-style odes to patriotism (like "Fly Over States," which is milder than it could have been, again thanks to Aldean's limited range) and a grouping of formulaic "I like beer and pickup trucks, just in case you were wondering" anthems like "Country Boy's World" and "My Kinda Party" that deliver pretty much what they advertise.

Liefhebbers van old school metal zullen niet om Angelmaker van Overdrive heen kunnen. Overdrive zijn oude rotten, ze bestaan al sinds 1980. In 1983 en 1984 leverden ze twee goeie metal albums af, daarna ging het minder en in 1985 ging de band uit elkaar.

Vanaf 2008 zijn ze echter weer terug. Toen brachten ze Let The Metal Do The Talking uit. Het eerste album na 26 jaar en deze werd zeer goed ontvangen. Nu is er dus Angelmaker. In dit album heeft de band zeer veel energie gestoken.

25 demo’s werden opgenomen en uiteindelijk kwamen er 12 songs op het album terecht. Angelmaker gaat verder op het hoge niveau wat de band met Let The Metal Do The Talking in heeft gezet. Classic metal in de stijl van Iron Maiden, Judas Priest en Accept. Een strakke ritmesectie, dubbele gitaarsolo’s en een zanger met veel bereik.

Overdrive kent haar pappenheimers maar weet de traditionele inslag om te zetten naar songs die niet alleen maar aan de jaren 80 terug doen denken. Angelmaker is een klasse album geworden en een waardig opvolger van Let The Metal Do The Talking. Een must voor iedereen die van traditionele heavy metal houdt.

Triggerfinger is al jaren een ware live-sensatie. De band die 3FM-presentator Eric Corton als groot fan kan noemen, is veelvuldig op de Nederlandse en Belgische poppodia te vinden. Ook doen deze drie Belgen het ook altijd zeer goed op de vele popfestivals. Het is dus niet verwonderlijk dat het Triggerfinger nog nooit echt gelukt is om dat live-gevoel op de cd over te zetten.

De ruige blues-rock moet zweten en dampen, iets dat in een studio niet echt wil lukken. Inmiddels is de derde plaat ‘All this dancing around uit’. En wederom is vastgesteld, dat het ook dit keer niet gelukt is om dat podiumgevoel in de studio te laten klinken. Integendeel, het lijkt eerder of men de sound wat meer heeft weten te polijsten. Vreemd genoeg heb ik toch het gevoel dat, ondanks dat meer benutten van de studiomogelijkheden, ‘All this dancing around’ toch meer als een live-cd klinkt als de twee voorgangers.

Het titelnummer, waar de plaat mee begint, pakt de luisteraar direct aan met een duidelijk aan Led Zeppelin refererende sound. Zonder ouderwets te klinken echter, want er zijn ook duidelijke invloeden van (vooral) Queens of the Stone Age, Monster Magnet, Soundgarden en het oude werk van Rush. Het zijn vergelijkingen die doen denken aan een harde beukplaat. Niets is echter minder waar, want bij nadere beluistering blijken er ook post-rock achtige elementen in deze plaat te zitten.

Het geeft Triggerfinger een absoluut eigen sound. Het is Triggerfinger gelukt een afwisselend album de maken, waarin behalve de moddervette rock, ook ruimte is voor rustiger werk, zoals ‘Love lost in love’ en ‘All night long’. Het is allemaal goed gedoseerd, waardoor de plaat geen moment verveelt, zelfs niet in het lange ‘My baby’s got a gun’, dat een broeierige sfeer kent. ‘All this dancing around’ is zonder meer een uitstekende, maar vooral lekkere plaat. Maar wel één die volgens mij op de podia nog veel lekkerder klinkt.

When Los Lonely Boys, a trio of very musical brothers, exploded out of the small city of San Angelo, Texas, in 2004 with the hit single “Heaven” from their eponymous debut album, many wondered, “What can they do for an encore?”

After all, rare is the band that hits the jackpot first time out: “Heaven” rocketed to Number One on Billboard’s Adult Contemporary chart, made the Top 20 on the pop charts and won a Grammy; the album sold more than 2 million copies. Their latest studio album—their fourth, not counting a Christmas set and their fine 2009 covers EP, 1969 (on which they covered Santana, The Beatles, The Doors, Tony Joe White and Buddy Holly)—is called Rockpango, and it’s a solid collection of 11 tunes that really shows their maturity as a band.

There’s a good dose of heavy rock riffs, with Henry Garza getting a chance to flash his Hendrix/Stevie Ray side on the exciting title cut, while dipping into more of a Clapton bag on the bluesy “Porn Star.” There’s funky clavinet on a couple of tracks, a wonderfully breezy acoustic romp called “Fly Away,” sumptuous ballads accompanied by strings, a strange but cool spoken-sung number called “16 Monkeys” and catchy riffs throughout that recall everyone from The Beatles to Cream, while still hewing to the Los Lonely Boys sound. - mixonline.com

Radio stream hier (mediaspeler).
Website hier (is leuk)

When Smyth had her first hit with the band Scandal in 1982 with the peppy kiss-off "Goodbye to You," MTV was still in its infancy and Alanis Morissette was not long out of diapers.

Not exactly the stereotypical groundbreaker, the New York-born Smyth nonetheless helped make the pre-Madonna '80s safe for women in rock, paving the way for such hit makers as Morissette, Sheryl Crow, and the whole Lilith Fair flock.

While this career-spanning retrospective is a hit-and-miss affair, it boasts plenty of enjoyable, chewy slabs of pop-flavored hard rock. Smyth's top 10 smashes - the anthemic "The Warrior" and the power-ballad duet with Don Henley, "Sometimes Love Just Ain't Enough" - are the star attractions, but some of her lesser-known material proves just as impressive.

The rousing "Heartache Heard Around the World" is a welcome blast from the (circa 1987) past, and "Wish I Were You," a tune also available on the Armageddon movie soundtrack, shows that Smyth isn't ready to be relegated to the oldies-rock circuit just yet. amazon.com.

John Mellencamp, ook bekend onder de namen Johnny Cougar, John Cougar, en John Cougar Mellencamp, (Seymour (Indiana), 7 oktober 1951) is een Amerikaanse rockmuzikant. Hij heeft wereldwijd meer dan 40 miljoen albums verkocht.

Enkele van zijn bekendere albums zijn "American Fool" uit 1982, "Scarecrow" uit 1985 en "The Lonesome Jubilee" uit 1987.

Voor het eerst in 19 jaar komt John Mellencamp weer naar Nederland. De Amerikaanse rockmuzikant, ook bekend als John `Cougar` Mellencamp, heeft wereldwijd meer dan 40 miljoen albums verkocht.

Daarnaast heeft hij maar liefst 22 Top 40 hits op zijn naam staan, waaronder `Jack & Diane`, `Pink Houses` en `R.O.C.K. in the U.S.A.`. Mellencamp is dertien keer genomineerd voor een Grammy Award en heeft hem ook één keer binnengesleept. Hij verkreeg in 2008 een plaats in de Rock and Roll Hall of Fame. Zijn grootste muzikale invloeden zijn Bob Dylan, Woody Guthrie en The Rolling Stones.

Het verloop van de carrière van Kid Rock is zeer opmerkelijk. In 1999 doet hij voor het eerst groots van zich horen met zijn “Cowboy” en “Bawitdaba”. Vervolgens lijkt de rapper / rocker er met “American Bad Ass” nogmaals een harde knaller tegenaan te gooien. Vervolgens hoorden we weinig van deze man tot er opeens die “All Summer Long” opdook. Een totale transformatie voor deze opmerkelijke persoon. Gaat deze trend die is gezet met het album “Rock ’n Roll Jesus” nog even door of gaat Kid Rock met zijn nieuwe album “Born Free” terug naar zijn rappende verleden?

Eén ding is vrij snel zeker. Bij de eerste tonen van de opener en tevens titeltrack “Born Free” gaat het verder waar het vorige album ophield. Kid Rock heeft zijn draai na al die jaren eindelijk eens gevonden. Het maken van heerlijke traditionele rockmuziek die doet denken aan zijn idool Bob Seger.

Kid Rock doet het op dit album echter niet alleen. Hij wordt op zijn nieuwe reis vergezeld door aangenaam gezelschap. Zo horen we Sheryl Crow ook een mooie bijdrage leveren. Zowel op de achtergrond tijdens het nummer “Slow my roll” als samen met Kid op “Collide”, wat overigens bijna een instant country klassieker zou kunnen worden. De nieuwe koers van Kid Rock pakt echt schitterend uit.