No doubt that I’m the slowest motorcycle traveler in the world. It’s not the bike that slows me down. The idea was to roar the Guzzi in one year from top (Prudhoe Bay, Alaska) to bottom (Ushuaia, Argentina) just to show that a seventies Guzzi can do the same as modern endurance bikes. And guess what, the Guzzi performs even better than expected. Other reason to saddle the bike was that I was a slight overworked freelance journalist back home in the Netherlands. I was 41 when I left and eventually bored to the bone in Amsterdam where I lived 20 years, downtown. I expected more out off life than buying a new Ducati ever year, spending my money in bars in Amsterdam, fancy clothes, writing my ass of and eventually running around in circles. So I said the mazzel to work, friends, family, the (night) life in Amsterdam, the Dutch society packed the bike and drove off.

Best decision I’ve ever made.

<<-- Klik links voor website. Wat een gast! en wat een band heeft ie ! Jean Paul Rena & Terrawheel werden in 2004 gelanceerd met hun cd Introducing….. op het kwaliteits-roots/rock label CoraZong Records. De reakties van de pers op dit debuut-album zijn direct zeer lovend en maken melding van “…..een club muzikanten dat menig verschroeid podium achter zich liet. Dit is het soort werk dat elke rechtgeaarde bluesrocker liefdevol zal koesteren…" ( Oor ) Jean-Paul Rena is een 120 kilo wegende “Boogieman” uit Den Haag. Deze ‘white boy’ komt uit een muzikaal kunstenaarsgezin, perst de muziek uit zijn gitaar en neemt het publiek op toer langs Roots, Blues en Rock. Mede dankzij de vele optredens in binnen- en buitenland is Jean-Paul als zanger en gitarist gegroeid sinds de debuut-cd. Zijn nieuwste cd Can't Be Satisfied is basic, rauw, recht voor z'n raap, ongecompliceerd, eerlijk en powerful. Zelfgepende songs worden afgewisseld met nummers als Hoochie Coochie Men en Voodoo Chile, die Rena op inventieve wijze naar zijn eigen hand zet.

<<--Klik links voor myspace.
Daarbij is een hoofdrol weggelegd voor mondharmonica-speler Bas Kleine en de strak voortdenderende ritmesectie van drummer Rolf Caron en bassist Ruben Byther. Deze muziek is zo intens dat stilzitten absoluut geen optie is. En zoals Fret Magazine het verwoord: “JP Rena klopte met Introducing heftig op de deur, met Can’t Be Satisfied is hij helemaal binnen. Let’s have a party !!!!”

Potverdorie, CD niet gekocht en dat had wel gemoeten.

Hier nog een site met soundbites

Aanvullend bewijs dat explosieven zijn gebruikt. Dergelijke gebouwen zijn ook niet zonder explosieven klein te krijgen. Met name WTC-7 is belangrijk in dit geval. Vooral de hoeveelheid gesmolten staal welke wekenlang na de instortingen onder het puin van de Twin Towers en WTC-7!! vloeide is van belang. Staal smelt niet bij een gewone brand en instorting, dat doet ook een kolen- of gaskachel niet als die in de winter wekenlang brandt.

Ook kerosine haalt onder de meest gunstige omstandigheden bij lange na niet de temperatuur om staal te smelten, laat staan het geharde staal van dergelijke wolkenkrabbers! Wellicht was dat vloeibare staal afkomstig van het mogelijk gebruikte explosief thermite, een goedje dat wordt gebruikt bij gecontroleerde demolitions om stalen kolommen als boter te laten smelten. Volgens de studenten van de TU Delft was het een reactie van het aluminium van het vliegtuig met het staal van de torens dat als thermite ging werken. Thermite bestaat inderdaad voor een deel uit aluminium en staal, maar de samenstelling luistert heel nauw en kan niet zomaar ontstaan.

Als je een boomstam in een versnipperaar stopt komen er aan de andere kant ook geen geslepen potloden uit, compleet met gummetje en opdruk! Waar de jongens uit Delft geen onderzoek naar hebben gedaan (het geld was schijnbaar op) was het feit dat in WTC-7 nooit een vliegtuig naar binnen is gevlogen en toch lag ook daar wekenlang gesmolten staal onder het puin!

ELO werd opgericht in 1971 door Roy Wood, Jeff Lynne en Bev Bevan en kwam voort uit The Move. De band gebruikte instrumenten als de cello en de viool om een meer klassiek geluid te krijgen. Roy Wood verliet de groep kort na het verschijnen van het debuutalbum dat gewoon Electric Light Orchestra heette en dat qua geluid nog erg dicht bij dat van The Move staat. Dit album kwam in de Verenigde Staten per ongeluk uit onder de titel No answer als gevolg van een verwarring met een telefoonbericht. Na het vertrek van Wood werd Lynne het belangrijkste lid van de groep.
Deel 1.
Deel 2.

The Jimmy Reed Highway is a well-traveled thoroughfare as storied and rich in legend throughout the southern United States as Robert Johnson's mythical Crossroads. It runs through the minds of men and women of a certain age, complexion, and place who grew up during the era of segregation and who defied their parents, the law, and all genteel propriety and custom by answering one bluesman's invitation to cross the color line and join him getting lowdown and dirty as he serenaded a generation from the bandstand, on jukeboxes, and through the radio.
Plaatje is downloaden (met hoesjes!)

<<--Plaatje is link naar myspace. To them, the slurred guttural sound of a wise man singing "Hush, Hush," putting down the "Big Boss Man" or advising the listener to "Take Out Some Insurance" before they behold the "Bright Lights, Big City" was a siren's call they had no choice but to answer. Even if they tried, they couldn't resist the steady, dirty rhythm punctuated by the twanging sting of an electric guitar note and the sweet wail of a harmonica. And when they leaned in close, they could even hear the barely perceptible sound of a woman's voice whispering forgotten lyrics into an ear. Ain't nobody can do Jimmy Reed like Jimmy Reed could.

Plaatje is myspace. But this drive down Jimmy Reed Highway with fellow Mississippian Kent "Omar" Dykes at the wheel with Jimmie Vaughan (older brother of the legendary Stevie Ray Vaughan) riding shotgun and folks like, Kim Wilson, Miss Lou Ann Barton, James Cotton, Delbert McClinton, and Gary Clark, Jr., joining the duo, comes mighty close. As Omar guns the engine and peels rubber on the two-lane blacktop lined with no-good women, empty whiskey bottles, too many cigarette butts and bad intentions, he leaves John Law trailing behind eating his dust. Hop in for a ride and turn up the volume. The electric bluesman who shaped the minds and moves of a musical generation is alive and well. by Joe Nick Patoski.