Ik stond vanmiddag even in de plaatselijke Jumbo super in mijn middagpauze een paar boodschappen te doen. Ik sluit aan in de rij waar de leukste kassière zit en wacht geduldig af tot ik aan de beurt ben. Maar er stond een bejaarde voor me. Zo’n echte hardcore Jumbobejaarde van het allerergste soort, regenjasje, 12 sjaals om de rimpelnek geknoopt, spaarzegelboekje in de aanslag en dan één voor één die boodschappen op de band leggen he. Dat is regel numero uno bij het bejaardenshoppen: doe alles zo langzaam mogelijk en hou nergens rekening mee. Vreselijk irritant, nooit geweten dat je zo langzaam een karretje uit kunt ruimen zonder het expres te doen. En die kassières hebben daar dan altijd zo’n overdreven grote dosis begrip voor. Terwijl er acht man achter de bewuste bejaarde manieren staan te verzinnen om het lijk te dumpen na de moord druipt de kassatrut van het begrip; ‘doe maar rustig aan hoor mevrouw’ hoor ik haar zeggen. Ja doe maar rustig aan ja. In de rij staan bij de kassa is voor ons allemaal het hoogtepunt van de dag. Oke de roze koeken, de pot aardbeienjam en het pak koffie zijn gepiept. Betalen joh. Maar nee he! Eerst de spulletjes in het handige uitvouwbare tasje uit 1973 stoppen. De kassajuf kijkt toe, glimlacht eens naar me, onwetend van het feit dat het in mijn hoofd een snelkookpan van bloederige taferelen is met haar in de hoofdrol. Misschien vraagt ze ook van mij om een beetje begrip. Misschien wil ze gewoon dat ik die piercing uit haar onderlip ruk en vervang door 20 kilo handige Jumbo uitrijmunten in een uitvouwbaar tasje. Kijken of ze dan nog begripvol is. Man man wat een drama. Kunnen ze niet alle bejaarden verbieden om tussen twaalf en één, en na vijven in de supermarkt te komen? En dan moeten ze ook altijd pinnen, en dat is zo moeilijk he. Pinnen: pasje erdoorheen halen, pincode intoetsen en klaar. Je hebt sinds 1988 gehad om te oefenen. Maar alleen bejaarden zijn in staat om zoiets simpels als pinnen minimaal tien keer per pinbeurt verkeerd te laten gaan. Dat talent om je medemens het bloed onder de teennagels vandaan te treiteren komt blijkbaar puur natuur boven drijven als je je 73ste verjaardag meemaakt. En ik weet zeker dat ze het expres doen, het is een gigantisch wereldomvattend complot waar je pas in betrokken wordt vanaf een bepaalde leeftijd. Dan komt het gepeupel in geheime ontmoetingscentra, volgehangen met foto's van de koningin en Jan Smit, de lucht zwaar van de geur van spruitjes, bij elkaar en spreekt af wie op welke dagen, welke mensen het leven gaat vergallen met hun aanwezigheid. Oma Leentje gaat op vrijdagmiddag tussen twaalf en twee in de Jumbo veertien keer achter elkaar een flesje koffiemelk afrekenen. Met de pin. Anderen zwermen uit naar postkantoren en banken, hele pelotons worden op zaterdag met rollators de stad ingestuurd, en er zijn er ook die in hun grijze Volvo's 340 automatic de weg op gestuurd worden om tussen vier en zes met exáct 43 km/u door de bebouwde kom te gaan rijden. Snelwegen worden in de spits overspoeld door Daihatsu Cuore's, Hyundai Atossen en Opel Agila's. Voortdenderend op de linkerbaan met 90 in het uur. Ze schijnen zelfs aan het lobbyen te zijn bij de banken om de cheques terug in het betalingsverkeer te krijgen. Maar feilloos voelen ze allemaal aan wanneer je hartslag de 180 bereikt om je dan nog even de doodsteek te geven. Ze was namelijk haar leeg glas bonnetje vergeten. Of dat nog even kon. De kassière legde mijn boodschappen weer neer en glimlachte minzaam richting de kloppende ader op mijn voorhoofd. Natuurlijk mevrouw, meneer wil best nog even wachten. Toch?