<<-- inderdaad, shot at dawn, klik.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd door de Britse krijgsraden 3.080 keer de doodstraf uitgesproken vanwege de hierboven genoemde (militaire) misdaden. Deze straf werd 346 keer ook daadwerkelijk voltrokken, waarvan 306 keer voor gevallen van desertie en lafheid. Onder de geëxecuteerden bevonden zich drie officieren. De andere geëxecuteerden waren onderofficier of soldaat; een aantal van hen was jonger dan 18 jaar. Tot dusver had de Britse regering altijd geweigerd de vonnissen van deze 306 mannen te herzien of een algemeen pardon af te kondigen. Diverse Britse defensie-ministers hebben altijd beweerd dat de geëxecuteerde mannen een eerlijk proces hebben gehad, maar uit de in 1990 vrijgegeven archieven blijkt dat dit vaak niet juist was. In vele zaken werd de beschuldigde niet op de juiste wijze verdedigd en sommigen hadden zelfs helemaal geen verdediger. Ook vertoonde het bewijsmateriaal vaak tegenstrijdigheden of was het niet van belang voor de aanklacht.

Harry Farr, een opgewekte jonge man uit Kensington, Londen, nam dienst in het Britse leger in 1908 op 17-jarige leeftijd. Na een diensttijd van vier jaar werd hij reservist, zoals dat gebruikelijk was. Bij het uitbreken van de oorlog in augustus 1914 werd hij opgeroepen en ingelijfd bij het 2de bataljon van het West-Yorkshire Regiment. In november werd het bataljon ingezet om de Duitse aanval in Frankrijk te keren. Het Britse Expeditieleger hield de Duitsers uiteindelijk tegen, groef zich daarna in en wachtte tot er mogelijkheden kwamen voor een offensief. Dat kwam er in maart 1915 toen soldaat Harry Farr en zijn kameraden in de voorste linies werden ingezet bij de Sag bij Neuve Chapelle, die op 10 maart 1915 begon. Lees verder.

Net nog eens wat zitten lezen over dit fenomeen. Je wordt er koud van......