Joe Bonamassa levert al enkele jaren op rij een goede plaat af. Het wachten was op een klassieker, een gitaarplaat zo goed en compleet dat er decennia later nog over gesproken wordt. Is Dust Bowl die klassieker geworden?

Slow Train begint veelbelovend en het navolgende titelnummer is werkelijk uitstekend door sterke staaltjes instrumentbeheersing. Tennessee PlatesThe Meaning Of The Blues en Black Lung Heartache zijn overtuigende bluesrocknummers zoals we die van Bonamassa gewend zijn. De samenwerking met Black Country Communion maatje Glenn Hughes op Free’s Heartbreaker levert eveneens een geslaagd liedje op. Hun samenwerking op de recente Pushking plaat was echter nog beter.

De tweede helft van Dust Bowl levert met The Whale That Swallowed Jonah en Prisoner nog twee sterke composities. met gastzanger John Hiatt is swingende, opzwepende country dat herinnert aan de samenwerking van David Lee Roth met Travis Tritt. Tegelijk zorgt het nummer voor de nodige variatie.

Op dit twaalfde album bewijst Bonamassa dat hij als componist is gegroeid, uitstekend en ingetogen kan spelen, solo’s schrijf die in de nummers passen en een goed oor heeft voor variatie, toon en sfeer. Ondanks alle superlatieven sluimert het gevoel dat Bonamassa nog beter kan.

Hij zit al jaren in een zeer productieve cyclus met minimaal één en soms twee albums per jaar. Als hij iets meer tijd zou nemen voor contemplatie gaat die klassieker er vast en zeker komen. Tot die tijd vermaken we ons opperbest met het zeer goede Dust Bowl en kijken we reikhalzend uit naar de tweede schijf van Black Country Communion.