dinsdag, maart 20

Speciaal voor mijn vriend Paul.

Hier klikt Paul om te luisteren

Plaatje is downloaden.

Gelauwerd violiste en bejubeld vocaliste die ondanks een compromisloze instelling als eerste bluegrass-artiest een brug weet te slaan naar het poppubliek. Geboren en getogen in Illinois moet Alison als alle kinderen Krauss op haar vijfde op muziekles, waarbij ze op advies van haar moeder kiest voor de viool. Drie jaar later begint ze zich te concentreren op de bluegrass-stijl, een subgenre van de country-muziek, en ontwikkelt ze zich tot een fenomenaal talent, dat de ene na de andere fiddle contest wint.

Als prille tiener ontpopt ze zich bovendien als een begenadigd zangeres, wier kristalheldere sopraan onwillekeurig de jonge Dolly Parton in herinnering roept. Vanaf haar veertiende maakt ze al dan niet met haar eigen groep Union Station een viertal albums, terwijl ze verder meewerkt aan talloze platen van derden. Verder maakt ze samen met The Cox Family I Know Who Holds Tomorrow, waarop bluegrass en gospel op neo-traditionele wijze worden gecombineerd. Een uitgelezen selectie van al dat materiaal, aangevuld met een trits nieuwe nummers, verschijnt als Now That I'Ve Found You (A Collection), dat in de cover van de oude Foundations-kraker Baby, Now That I've Found You zowaar een hit blijkt te bevatten, waardoor de verkoop van die compilatie in de Verenigde Staten de twee miljoen exemplaren overschrijdt.

Prompt wordt Krauss benaderd door diverse grote platenmaatschappijen, maar ze wimpelt alle lucratieve aanbiedingen af, terwijl op het geheel akoestische en drumloze So Long So Wrong de popinvloeden tot het absolute minimum blijken te zijn gereduceerd. Bovendien geeft ze haar groep ook in vocaal opzicht alle ruimte, maar de hoogtepunten blijven toch de door haar met beheerste emotie voorgedragen ballades.

Stukje tekst van bol.com geleend.

mirror hier, klik.